boeiende tijden

Lieve allemaal,


2007 loopt stilaan op zijn einde. De Sint is helemaal tot in Peru gekomen en ook hier veroveren de kerstbomen en kerstmannen (och arme die mannen in hun dik pak met dit heerlijk zomerweertje) de stad.



Voor de rest heel boeiende tijden hier. Vorige week is er iemand uit Brussel geweest voor een evaluatie van het programma die ik uitvoer. De bedoeling is een evaluatie op internationaal vlak (het Programma voor Micro Projecten - MIP bestaat in de 18 partnerlanden van België). Peru, Congo en Algerije zijn gekozen voor een evaluatie op het terrein. Schijnt dat Peru gekozen is omdat we hier de meest dynamische zouden zijn. Groot respect voor mijn coach/collega/vervangmama Veronique die dit programma al jaren met hart en ziel uitvoert. Doet me nog maar eens beseffen hoeveel chance ik heb, om haar als mijn coach te hebben, die mijn dolle ideeën alleen maar toejuicht.


Het bezoek van Bruno was echt de moeite waard. Ik kreeg de kans om een aantal MIPs te bezoeken van de voorbije jaren. We gingen onder andere op bezoek in een vrouwen-gevangenis die enkele jaren geleden uitgerust werd met een lokaal voor 'stimulatie van het kind'. Kindjes mogen tot hun drie jaar bij hun mama blijven. Daarna gaan ze bij familie wonen of worden ze in een opvangtehuis ondergebracht. Het bezoek was echt super interessant. De kans krijgen om met die vrouwen te babbelen, de sfeer te voelen die in zo’n gevangenis heerst, het plots Nederlands horen op de binnenkoer. Heel interessant is het kader met de gegevens van de gevangen (zie foto). Van de 1236 gevangen op dit moment, zitten er 920 voor drugshandel ! En zoals je kan zien zijn onze noorderburen goed vertegenwoordigd. En geen Belgen te vinden. Confronterend was het toen een Spaanse vrouw me aansprak om te vragen als ik alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft een foto van haar en haar kindje wou maken. Want ze had geen foto’s van haar zoontje om op te sturen naar haar familie in Spanje. Ik dus de camera in aanslag, en voor ik het goed en wel besefte, was ik omringd door al die vrouwen die hun kind voor de camera duwden. Ik kon natuurlijk niet weigeren en dus ben ik toch een tijdje zoet geweest, met alle kindjes en hun mama’s te fotograferen. We gaan de foto’s dubbel afmaken: een voor de mama’s om te houden en een voor op te sturen naar hun familie. Bovendien ga ik vragen als ik bij het afgeven van de foto’s een vriend/clown mag meenemen om wat show te geven. Het breekt even de routine van elke dag. Ik ben behoorlijk verschoten van de straffen. Op drugsmokkel staat al snel 15 jaar! Vele van die vrouwen gaan hun kinderen dus 12 jaar lang niet of nauwelijks zien. Confronterend ook hoe een vrouw me zei: “Toen ik nog vrij was, wist ik helemaal niet dat je tijd moet besteden aan je kind. Dat heb ik hier pas geleerd.” In de aula die met een MicroProject gemaakt is, wordt aan de mama’s geleerd hoe ze met hun kindjes moeten spelen, hoe ze hen kunnen stimuleren om te leren, te ontdekken. Ik hoop dat, eens ze terug vrij zijn, de ervaring daarvan bijblijft.




Andere bezoeken:

• een pastafabriekje waar jongeren met een visuele en audititeve handicap pasta maken. Heel lekkere pasta!

• Een online bibliotheek voor studenten met een visuele handicap waarbij de pc de woorden uitspreekt als je er met je muis overgaat. Zot zot zot




• Een theatergroep die naar afgelegen gemeenschappen gaat. Maffe bende!


• ...

Ik kreeg ook de kans om terug naar Tarapoto te gaan. Ay ay ay, daar ben ik weeral eens mijn hart verloren aan de mensen, aan de natuur. Het was intussen 5 maand geleden dat ik daar eerst was om de contracten te tekenen. Daar nu terug gaan en voelen hoe trots de mensen zijn om te tonen wat ze in de voorbije maanden bereikt hebben. Ach, ik word er zowaar emotioneel van.
Ben met mijn rugzak vol wijn, kaas, koekjes, mango’s, boeken, honing terug in Lima aangekomen. De mensen zijn er zo gastvrij! Naast al dat lekkers, heb ik weer zoveel energie mogen ervaren. Het feit om mensen te kunnen ondersteunen die zich willen inzetten voor hun persoonlijke ontwikkeling en die van hun gemeenschap en land, blijft ongelofelijke voldoening geven. Het doet me voelen, dat ik hier eigenlijk helemaal niet weg wil, dat ik hierin verder wil groeien.

Ook nog grappig, ik ben tot Huesped Ilustre verklaard van het dorpje Cacatachi. Huesped Ilustre is zoiets als Eregast. Man man, daar gaat dan een hele protocolaire bedoening aan vast. De burgemeester doet zijn woordje, en dan de verantwoordelijke van het project en dan komen Mister X en mister Y nog aan de beurt en dan komen er wat meisjes dansen (prutskes van 6 jaar die met een veel te grote BH, sexier dansen dan alle Belgen samen en ondertussen mee playbacken “en el sexo, en el sexo”. Daarna moet je natuurlijk zelf ook nog een woordje doen en dan drinken natuurlijk. Eens dat helemaal achter de rug is, kan je eindelijk beginnen aan de reden van je bezoek : het project bezoeken. Dat is zoooooo echt Peru.
Op andere plaatsen, gebeurt het iets minder formeel, word je bij elke stap die je zet begeleid door de plaatselijke band. Maar in het algemeen telt wel: zonder toost of enkele danspasjes is het bezoek toch niet compleet.

Swat, het was een superdrukke, maar intense en heerlijke week. Morgen vertrek ik voor een hele week naar Ayacucho en de week daarna geniet ik nog volop van een week vakantie!
Daarna vliegen we het nieuwe jaar in met twee weken Cajamarca, dan alles klaarstomen voor het event dat ik wil organiseren en dan is het al bijna tijd om huiswaarts te keren. Het zal er sneller zijn dan ik dacht.

Weet dat ik vaak aan jullie denk, dat jullie op die bijzondere, verwonderlijke momenten vaak in mijn gedachten aanwezig zijn!
Alle liefs
Jullie Ruth

En och ja, wordt het in België niet stilletjes aan tijd om te stoppen met zeveren. Als we niet eens kunnen delen met onze buur, hoe zouden we dan solidair kunnen zijn met een boer in het zuiden, niewaar?

Deze week verjaard !
Twee keer zelfs: een keer omdat ik 26 jaar geleden de wereld tegemoet kwam, en een keer omdat ik een jaar in Peru ben.
Een jaar, het lijkt soms zo kort en soms zo lang.

Tijd om erop terug te blikken heb ik niet. Mijn contract loopt nog een vijftal maand. Het wordt super druk, maar ik heb er zoveeeeeeeeeeel zin in!!!!!!

Wat staat op het programma
· Volgende week komt iemand uit Brussel om het Programma van MicroProjecten (hetgene ik uitvoer) te evalueren! De ideale kans om mijn vernieuwende ideeën voor het programma voor te kunnen leggen
· Eind februari organiseer ik een event waar ik al een paar maanden van droom: Een ontmoeting met alle projecten die ik begeleid. Eén denk- en doe-dag met groepsdyanmica, uitwisselen van ervaringen,…Ik vind het zo belangrijk dat die kleine projectjes beseffen dat ze deel uitmaken van een groter geheel, dat ze hun batterijen kunnen opladen door te zien, dat zovelen met hun klein project bijdragen aan de ontwikkeling van hun land. De tweede dag wil ik een beurs organiseren die openstaat voor iedereen (liefst op de ‘plaatse van Barranco’) waar elk project zijn stand heeft en ze hun idée/product kunnen verkopen.
· Voor ik vertrek wil ik dan ook nog een document schrijven met een soort ‘evaluatie’ van het programma en de strategiën die ik zou volgen. Veel denkwerk, maar oh zo boeiend
· Daarnaast is er de gewone opvolging van mijn projecten, het oriënteren van mensen die een project willen indienen,…

en dan thuiskomen

en cajonles, en op mijn eenwieler leren rijden, en jongleren, en de soap die zich dagelijks in mijn nog altijd even knettergek huis afspeelt proberen volgen en skypen met mensen aan de ANdere kant van de wereld,....

Ik heb mijn handen dus meer dan vol, maar ik doe het met veeeeeeeeeel goeste!

ik ben een tevreden en gelukkig mens,

en hoop van jullie hetzelfde

jullie Ruth

vlinders in mijn buik

Reden?
Een bezoek aan een van mijn microprojecten.
Niet zomaar een bezoek en niet zomaar een van mijn microprojecten.

Ik voel me betoverd door de natuur, de mensen, de magie die daar hangt.

Maandagavond vertrek ik samen met Kike voor een 36uren rit in bussen, combi’s en taxi’s. De laatste uren op de hobbelige wegen zijn het zwaarste. Slapen komt door het vele schudden niet in huis, en de stilte die er plots hangt verraadt de angst overvallen te worden. Na tien uur rijden komen we eindelijk aan in Santa Maria de Nieva. De laatste plaats die bereikbaar is met de wagen. Even de benen strekken en dan de ‘peke peke’ in. Half slapend, maar volop genietend. Ik gedachten zit mama naast me en zegt: “Zie je hier nu ne keer zitten, 25 jaar en in een peke peke op de Marañón. » Ik besef meer dan ooit, welke kansen ik hier krijg.

Eens we aanmeren nog 20 minuutjes stappen en dan bereiken we eindelijk ons doel ‘Ciro Alegría’, de gemeenschap waar José al jaren probeert om de Awahun-cultuur niet te verliezen.

Peru is gekenmerkt door zijn ongelofelijke verscheidenheid, zowel op gebied van keuken, fauna, flora en culturen. In plaats van trots, word je vaker geconfronteerd met schaamte. Mensen die Quechua, Awahún, Aymara,… als moedertaal hebben, proberen dit vaak te verbergen. Ze voelen zich beschaamd af te stammen van een ‘minderwaardig’ of ‘primitief’ volk zoals ze vaak door mensen uit de hoofdstad bestempeld worden. En zo gaan culturen verloren, ze vergeten hun taal, hun tradities, hun mythes.

Jose Ayui Yampis vecht al 27 jaar om dit niet te laten gebeuren.
Dit jaar ondersteunen we zijn Cultureel Centrum ‘Nampag’ die de Awahun-kinderen inwijdt in de kunsten en vaardigheden. Ze krijgen er les in dans, aardewerk, zang, houtbewerking,...

Het project bestaat uit verschillende luiken, waarvan het belangrijkste de constructie van een herberg is. (inter)nationale toeristen kunnen er verblijven om mee te leven en genieten met de Awahun. De inkomsten van de herberg worden gebruikt om de leerkrachten van het centrum te betalen.

Bij aankomst was de herberg nog helemaal niet af, maar in enkele dagen konden we hem omtoveren tot een een heerlijke schuilplaats waar je je onmiddellijk thuisvoelt.

De herberg is helemaal gemaakt op zijn 'Awahuns' met Tamshi (de plan waarmee de palen aan elkaar geweven worden), maar het meest adembenemende is toch wel het uitzicht. Ik laat jullie even meegenieten.

Iedereen was tevreden over de vorderingen en dus werd besloten om het huis in te wijden met een feest. Ik werd prompt gedoopt tot 'meter' wat inhield dat ik een varken moest kopen omdat iedereen zou kunnen eten. Het dagelijkse menu is hier maniok en bananen, en vlees is voor hen een festijn.

Een dag ervoor gaan we bananen voor 100 man halen op de 'chacras'.

Met de machete banen we ons een weg door de jungle. Snikheet is het. We stoppen even om suikerriet te eten of een papaya te plukken. Ik eet er ook mijn eerste 'Suri' een soort rups die veel vitaminen en die van de tussen de bananblaren geplukt werd. Beetje raar om zo'n levend beesje op te peuzelen, maar best wel ok.

Zoals jullie je wel kunnen voorstellen was ik eigenlijk helemaal niet zo gelukkig met dat varken en toen het gekeeld werd, zijn we maar gaan wandelen naar de watervallen.

Het feest was echt niet te doen. De mensen waren zo blij, zo dankbaar, veel gedansd (daar heb ik geen foto's van want ik was natuurlijk zelf de hele tijd aan het dansen) en gelachen met de Gringa in haar Awahunkledij. De plaatselijke 'likeur' is Masote. Hoe die gemaakt wordt, vertel ik wel eens in België. Het feest duurde tot in de vroege uurtjes, maar tegen dat het donker werd, waren we al behoorlijk uitgeput en zochten we al snel ons bedje op. Heerlijk om daar in de nacht te liggen luisteren naar het gezang van onze vrienden, de krekels, wind door de bomen.

Het was een geschifte week en ik ben van plan om daar terug te keren en om nog zoveel meer te ontdekken van hun cultuur. Op zo'n momenten kan ik echt zo blij zijn met mijn job, die het me mogelijk maakt deze bijzondere mensen te ondersteunen.

en voor wie het uitgehouden heeft om te lezen tot op het einde, nog een nieuwtje... na het weekend ga ik naar een plaats waar ook veel bijzondere mensen leven...

JJJAAAAAAA, ik kom naar België

tot straks

kus (straks echt)

Ruth

Voor wie meer info wil over het project www.nampag.blogspot.com

De grijze wolken boven Lima klaren langzaam op !

De grijze wolken boven Lima klaren langzaam op !
En ook in mijn hoofd trekt het wat op en wordt het klaar en duidelijk !
Ik blijf!
Dus geen familieweekend, open haard of witte kerst, en de frieten met Andalouse blijven nog even een ver verlangen.
In ruil nog (minstens) 6 intense maanden om mijn projecten tot een goed einde te brengen, me nog meer onder te dompelen in de Peruaanse cultuur, mij te specialiseren in het maken van Ceviche en Pisco Sour, …
Ik zie jullie terug als de zon haar weg naar België terugvindt.
Liefs
Ruth

de aarde leek wel van gelatine

Lieve vrienden
Eindelijk een naschokkende mail.
Bedankt voor de lieve, ongeruste mailtjes, maar hier is alles ok.
De dag van de aardbeving vertrok ik naar Cusco, weg van Lima en alle bijhorende technologische snufjes. Ik ben pas terug in internetland en stort me op jullie mailtjes.

De aardbeving was zoiets als… een pretparkattractie, al was de pret er gauw bij het zien van de verwoestende beelden van Ica-Chincha.
De schade en ‘el castillo’ is beperkt gebleven tot een paar scheuren in het huis van grond tot plafond, ook wat scheuren in mijn kamer en iedereen die zijn benen nog lang voelde natrillen.

Mensen in paniek, geen telefoonverbinding, lichten die uitvielen, het meisje van de winkel die de hele wijnvoorraad over haar kreeg, en de electriciteitspalen wel buikdanseressen lijken, je gedurende twee minuten je moeten concentreren om je evenwicht niet te verliezen, en alles die van gelatine leek. Dit was de aardbeving voor mij in een notendop.

Maar niet voor iedereen: schokkende beelden van hele families, hele dorpen onder het puin, gsm’s die te horen zijn van onder de aarde, mensen die alles verloren hebben,… Overal in Peru worden acties opgezet: water, eten, kleren, dekens, … alles is welkom.
De balans meer dan 500 doden, bijna 2000 gewonden en een dikke 16000 verwoeste woningen.

Ik hoop er sterk op, ons programma van microprojecten te kunnen openstellen voor deze zwaar getroffen regio's.
Maar zal dit nog iets voor mij zijn of niet?
15 oktober, de datum die op mijn vliegtuigticket gedrukt staat, komt altijd maar dichterbij en ik ben er nog altijd niet uit wat ik nu ga doen. De ene keer staat mijn besluit vast om te blijven, een andere keer, ben ik ervan overtuigd dat het tijd is andere horizonten af te speuren. 'We zien wel', blijft altijd het antwoord, maar de tijd begint een beetje te dringen.
Weet dat ik aan jullie denk.
liefs
Ruth

Tarapoto

wow, een diepe, oprechte, intense wow.

Vijf dagen weg uit Lima en ik ben weer helemaal opgeladen.

Weg uit de gekte van Lima, vijf dagen genieten van van de rust, de prachtige natuur, de watervallen, de patroonfeesten,...

In Tarapoto hebben we serieus aantal projecten.Vijf vers van de appelsienpers, drie in uitvoering van vorig jaar en met mijn bezoek sloeg dus ik acht muggen (hebben ze heel veel in Tarapoto) in één slag.

Drie nieuwe projecten konden getekend worden, een was al getekend en ging ik bezoeken en het laatste was aan het worstelen met hun begroting en dus ben ik daar een tandje gaan bijsteken.

Met zoveel boeiende, hartverwarmde en gastvrije mensen kon ik niet anders dan me onmmiddellijk thuis te voelen.

Ik denk dat het vooral de eenvoud en de eenvoudige pracht van de mensen en de streek is, de me zo raakt.

Het maakt dat ik bij mijn terugkeer in Lima overtuigder ben dan ooit. Krijg ik geen project toegewezen in het binnenland, dan kom ik naar België. Is er 'binnenkort' (op zijn Peruaans te verstaan weliswaar) hoop voor een project in de provincie, dan zie ik dat helemaal zitten.

Wordt dit mijn nieuw uitzicht vanuit mijn huis????

Aanschuiven bij de kapper.

Cunumbuque wil ook graag een marktpleintje.

Weet dak under gern zie,

Ruth

Bon día nenes y nenas !

Hoy día mi pensamientos van especialemente a mi gente de Barcelona.
Cuando me leventé por la manana, nos vi cantando por el metro, llendonos a la Fiesta de Gracia. Pucha, ya han pasado dos anos casi.

Pues acá estoy todavía en Lima, Perú.
Peru is lindo, bonito, pero tengo la impresión que vivo en el parte más feo de todo el país. Me canso con el ciudad, los carros, los ruidos, la contaminación.
Me gustaría quedarme un poco más en Perú, pero fuera de Lima.
Mi contrato dura hasta octubre, y de allí, si no me dejan vivir en Tarapoto o Cajamarca o otro sitio en la provincia, vuelvo en Bélgica.

El trabajo es bien chevere, de la manera que estoy aprendiendo bastante.
Estoy, sobre todo, encargado con un programa de Microproyectos. Cada aňo la embajada Belga selecciona unos 20 proyectos pequeňos que son apoyados con más o menos 40000 soles o 10.000 USD. Este aňo han sido seleccionado 21 y ahora estoy en lanzandolos, o sea poniendo los en curso. Sobre todo me gusta cuando puedo trabajar con la gente misma, colaborar de verdad, sabes.

Los proyectos son de temas diferentes como reforestación, educación ambiental, artesania, cuyes, rondas campesinas, fortalecimiento de organisaciones culturales o de jovenes, formación laboral a ciegos, un centro de humus de lombriz, apoyo a mujeres,…Ya, de todo pues.
Si te interesa, puedes ir a ver a nuestro sitio web flamante : www.btcctb.org/Amlat.
Allá también puedes leer más sobre los micro proyectos si te interesa.

Er even tussenuit

Hallo Vrienden,

Enkele weken geleden trok ik met ons moeder en vader rond in Peru. Een ongelofelijke ervaring. Veel klassieke dingen gezien: ballestas eilanden, Paracas, Huacachina, Nasca-lijnen, Santa Catalina klooster en de indrukwekkende Colca Canon. Veel schoons gezien, meesterlijke werken, maar wat me meest is bijgebleven is de prachtige natuur, de stilte en uitgestrektheid van de woestijn, de kracht en elegantie van de Condor, en zoals steeds de uitgesproken tegenstellingen in dit boeiend land.

Hola amigos,

hace algunas semanas viajé con mis papas en Peru. Un viaje muy lindo y chevere. Fuimos a las islas Ballestas, Paracas, Huacachina, las lineas de Nasca, el convento de Santa Catalina, La Colca. Hemos visto muchas cosas impresionantes y bonitas pero lo que me permenecerá en mi memoria es la naturaleza, el silencio y la extensión del desierto, la fuerza y la elegancia del condor y, como siempre las contradicciónes manifiestas.

even buiten de stad

Ik probeer af en toe uit Lima te ontsnappen in het weekend. En dan kom je terecht in dit soort dorpjes. Met de geschifte Inca-stenen, El Sr. Camaron die ook hier in de goot ligt, waar een norse meneer over de wolken waakt en groezelige smoezelige kindjes het straatbeeld opfleuren.

A veces intento de escapar de Lima durante el fin de semana. Y así llegas en pueblitos como este. Con las piedras Incas, los boracheros en la calle, donde un senor con cara de enfado guarda los nubes y ninos animan la escena callejera.

Heel erg bedankt

Aan de anonieme schenker van een heerlijk pakket chocolade! Heel erg bedankt! Zo was het toch een beetje Pasen voor me.

Sjeim

Shame shame shame shame shame shame shame shame on me (dit dus luidkeels mee t ezingen op tjah, dat liedje van Shame shame shame shame shame shame shame shame on me hé).
Mijn voornemen om minstens om de veertien dagen een teken van leven te geven, is blijkbaar niet mijn beste voornemen geweest.
Ik kan wel wat verzachtende omstandigheden aanvoeren al zijn die jammer genoeg niet zo zacht.

Op 29 April is onze baas overleden. Heel plots, heel onverwacht en vooral heel jammer want een goeie baas en een fijn mens. Dit brengt heel wat veranderingen mee op het werk. Het is hier een beetje roeien met de riemen die we hebben en als elk met drie riemen moet roeien is dat niet zo praktisch. Mijn riem (raar woord trouwens want ik zie mezelf al roeien met broeksriemen) die ik er bijgekregen heb, houdt me weg van de boeiende terreinbezoeken die ik in het vooruitzicht had. Daarmee vallen ook mijn plannen om nog een jaar bij te tekenen in het water (om maar in de zee-thema te blijven). Vanuit Brussel is er nog altijd geen eenduidig antwoord op de situatie hier, dus het wordt afwachten. Dit brengt mee dat ik misschien wel eens sneller thuis zou kunnen staan dan verwacht, maar zoals steeds… we zien wel.

Leuker is dat mijn ouders hier zijn en aan mijn biertjes en chocoladeverlangens tegemoet komen. Fijn om hen hier te hebben, we zijn samen een tiental dagen naar het zuiden afgezakt (Pisco, Ica, Nasca, Huacachina en Arequipa). Fijne dagen!

Ondertussen ben ik er weer met al mijn energie ingevlogen en dat is ook nodig. De 21 geselecteerde projecten staan te popelen om van wal te gaan (jajaja, blijven gaan). Mijn taak is nu om de dossiers kritisch te lezen, hier en daar wat bij te sturen. Een heen en weer gepingpong. Heel interessant en boeiend al wou ik dat ik de tijd had om die mensen uit te nodigen en bij een goeie tas thee (ondertussen is het hier stilletjesaan winter aan het worden) dat eens op ons gemak te bespreken/fantaseren/animeren. Als ik projecten lees, kan ik soms zoveel goesting krijgen om daar zelf in te vliegen. Dan loopt mijn hoofd vol met ideeën, zoals steeds het een al wat realistischer dan het ander, en voel ik zo de kriebel in mijn lijf om dingen te doen!

Ik wens jullie evenveel energie toe! En een prachtige zomer!
Tot gauw
LiefsRuth

Lima

Maar Lima heeft ook zijn charmes

Imai!

De selectie van de Micro Projecten of kortweg MIP’s zit er bijna op. Nog enkele dagen en de beslissing valt over het twintigtal projecten die ik de komende maanden zal ondersteunen.

Een eerste selectie van de projecten gebeurt via een dossier dat ingediend wordt. Daarna worden al die projecten bezocht om te kijken als wat op papier staat, overeenkomt met de werkelijkheid. Jullie konden mijn relaas van Ayacucho al lezen; de voorbije weken bezocht ik de projecten die dichterbij liggen op enkele uren van Lima.

Die bezoeken zijn echt de moeite! Ik leer er heel wat bij over de projecten van irrigatiesystemen tot vrouwenondersteuning. Die uitstapjes brengen me ook dicht bij de cultuur en natuur. Geschift om te zien hoe dingen groeien: bvb hoe katoen groeit en advocaat en tuna en al die andere lekker vruchten die we in Europa niet kennen. Terzelfdertijd onderneem ik ook een poging om in het GuinessBook of Records te komen met meest aantal keer overgeven tijdens een rit.

Hoeveel boeren krijg je in een 4X4?

Pacai-boom, een vrucht die ik hier de Fluwelen Erwt noem, heeeeerlijk

Ooit al eens een vrouw zien katoen plukken?

en de reis duurde maar voort

maar ik geen zin meer om te schrijven en jullie niet meer om te lezen, dus gewoon nog wat foto's

Liefs

Ruth