En ja, het is goed geweest

De uitwisselingsdag.

S’ morgens super vroeg uit mijn bed om de laatste dingetjes te regelen en klaar te staan om de mensen te ontvangen. En ook al weet ik dat ik het kan verwachten…als mensen bijna twee uur te laat aankomen, dan ben ik toch ontgoocheld. Ontgoocheld als ik denk aan alle dingen die ik gepland heb die dag en die plots in het gedrang komen. Knippen in de agenda dan maar.

De dag begon met een voorstelling van elk Micro Project: Drie minuten om antwoord te geven op de belangrijkste vragen (wie, wat waar, waarom, hoe). Voor ons niet zo moeilijk, maar in het algemeen zijn de Peruanen niet gewoon om kort en duidelijk iets weer te geven. Vooral het ‘kort’ is iets dat moeilijk ligt en met 45 projecten die zich zouden voorstellen…. Ik had er dus niet beter op gevonden om een uurwerk te projecteren die ingesteld was op drie minuten. Eerst tikt de klok in het groen, naarmate de tijd vordert in het oranje en dan rood. Bij rood begon het applaus van de hele groep en kon de spreker dus niet anders dan de volgende aan het woord laten.



Ik had er een beetje schrik voor, maar iedereen vond het grappig en ze zaten al met de handen klaar om iemand te kunnen onderbreken midden een zin.

Gedurende de dag hadden we drie belangrijke blokken.


In de eerste blok werd de proyecten opgedeeld per thema waarin ze werken.· milieu en educatie· milie en sociale economie· gender en sociale economie· educatie· cultuur - kunst· cultuur – minderheden· sociaal netwerkPer thema had ik een expert uitgenodigd die de groepen begeleidden. Een paar maand voor het evenement had ik een vragenlijst doorgestuurd, waarbij ik o.a. peilde naar hun behoeften en interesses zodat we relevante workshops konden aanbieden. Het was de bedoeling dat vooral de deelnemers aan het woord kwamen, dat ze konden uitwisselen over hun succesen en uitdagingen.


In de tweede blok hadden we oog voor politieke beïnvloeding. De groepen werden ingedeeld per regio van waaruit ze gekomen waren en samen werd gekeken wat de uitdagingen waren in hun departement en hoe ze de lokale overheden hier beter bij konden betrekken.


Tijdens de laatste en derde blok konden ze zelf een workshop kiezen. Daar kwamen thema’s aan bod waarvan ik het gevoel had dat de projecten er nood aan hadden, en nog niet aan bod gekomen waren in de voorgaande workshops.

De culturele avond werd afgeschaft wegens ‘te moe’ en het werd nog een kort maar gezellig ‘samen muziek spelen en jongleren’.

Ik ben de hele dag in de weer geweest een massa logistieke en organisationele zaken, zodat ik niet echt ten volle heb kunnen genieten van de uitwisseling.Maar als je dan ziet hoe een boer uit San Martin (jungle) en een boer uit Ayacucho (Andesgebergte) samen staan te praten over globale opwarming of hoe vrouwen vanuit verschillende hoeken van Peru samen aan het gieren zijn, dan heb je gewoon zin om een rondedansje te maken.

Dit is zooooooooooooooooooooo wat ik wou bereiken!!!!!!




Geschifte wijze foto: Alain, de baas van BTC in Lima, met aan zijn zijde José Yampis van het project in Amazonas (voor de trouwe lezers het project waar ik enkele maanden geleden op bezoeken was en waar er herberg gebouwd werd.








Het uizicht vanuit de school waar de ontmoeting plaatsvond.

De beurs!

Machtig, machtig machtig om al die lieve enthousiaste mensen bezig te zien om van in de vroegte hun stand mooi te maken.


Ik had bijna geen tijd om nerveus te zijn, zoveel dingen moesten plots nog geregeld worden: een aantal standjes waren verkeerd geplaatst, anderen stonden ongelofelijk te wiebelen, de muziekinstallatie die we aangevraagd hadden was plots verdwenen, iemand wou extra stoelen, projecten hadden zich al geïnstalleerd in een stand die niet voor hen bedoeld was… een heleboel kleine dingen die maakten dat ik de hele dag met duizend en een dingen bezig was.


Maar het was zo hartverwarmend om mijn projecten enthousiast te horen vertellen, zo fijn om de geïnteresseerde en verwonderde mensen te zien, zo belangrijk ook om te kunnen tonen aan de mensen dat verandering ook in hún handen ligt. De projecten konden veel van hun producten verkopen, nieuwe contacten leggen, heel veel mensen vroegen informatie over het programma, …Ik heb er tussen het gehos en gecross toch intens van genoten.


Wat ik het sterkste punt vind aan wat we gerealiseerd hebben, is de boeiende combinatie van informatie en animatie. Veel projecten hadden hun best gedaan om hun stand aantrekkelijk te maken, maar daarnaast was er nog zoveel te gebeuren. Projecten hadden workshops voorbereid: gerecycleerd papier maken, circusles, AIDSpreventie, …

Ik mag natuurlijk niet vergeten om ook de ‘Zona M’ te vernoemen. Dat was de ‘vrouwenzone’ speciaal voor de internationale dag van de vrouw. Vrouwen konden er terecht voor een gratis dokters- of gynaecoloogvisite, er was educatief materiaal en er liepen zelfs mensen rond verkleed als condoom. Yes indeed, als condom.Onze theater en kunst-projecten waren expliciet aanwezig en gaven het hele gebeuren een extra touch.


Het hoogtepunt was het optreden van Alberto Mando, een van de beste circusartiesten die Peru ooit gekend heeft. Met zijn reeks fietsen trok hij veel mensen aan, bracht hen in vervoering met zijn spektakel, waarna de mensen tussen de standjes gingen grasduinen. Machtig toch!

Als ik terugblik op het hele evenement ben ik meer dan tevreden en trots wat we met weinig mensen en middelen bereikt hebben. En toch zijn er zoveel dingen niet gelopen zoals ik wou, moest er op het laatste moment nog zoveel gebeuren, werd alles op de laatste knip veranderd. Ik heb geleerd om me niet druk te maken om dingen die niet in mijn handen liggen en er het beste van te maken.Anderhalf jaar in Peru hebben duidelijk al hun sporen nagelaten.



Tranquila nena!

Ruth

... en nog enkele kiekjes.

Voor de volledige fotoreportage van de uitwisselingsdag ... klik hier. op de 'hier'. Allee op de vorige hier.

Zie fotoreportage van de beurs.


Zo formeel zag je me nog nooit: Na het speechen, rondleiding met de burgemeester van Barranco, de consul en de attaché van ontwikkelingssamenwerking van de Belgische Ambassade.

Lieve allemaal

Ik zou dit eingelijk niet moeten doen.

Ik zou, op dit uur, na al 11 uur gewerkt te hebben, en daarna 3 uur cursus als toemaatje, niet meer achter de pc moeten kruipen.

Maar ondanks de vermoeidheid die zich de laatste weken opstapelt, voel ik de energie door mijn lijf stromen, en wil ik jullie toch een beetje vertellen waar ik mee bezig ben.

2008 is begonnen en hoe...

Ik ben bezig het evennement te organiseren voor mijn Micro Proyecten. Twee personen van de 45 projecten die ik opvolg(de) zijn uitgenodigd in Lima. Het idee was er al langer en op `den burea`was het antwoord: Tof, doemaar!
En dus doe ik het. Gelukkig heb ik op ijd vastgesteld dat ik de klus in mijn eentje niet zou klaren en heb ik ne gast aangenomen (die ongeveer twee uur na mij toekomt, zijn persoonlijke mails en andere werkjes absoluut niet voor ná de uren laat, mij daardoor soms een veeleisende 'baas' vindt, maar voor de rest echt wel mijn rots in de branding is.

Goed. Mijn evennement.

7 en 8 maart. Twee dagen.

Dag 1: Uitwisselingsdag voor de projecten

Doel: De MIPs (Micro Projecten) kennen elkaar, wisselen ideeên uit, voelen de vibe en energie om verder te werken aan de ontwikkeling van hun persoon, gemeenschap land.

Hoe: een dag met workshops. Een workshop waarbij ze ingedeeld worden per thema (educactie, milie, gender, cultuur, maatschappij-opbouw). Een workshop waarbij ze ingedeeld worden per regio van waaruit ze komen (sommigen zijn 36 uur onderweg in auto, bus én kajak). En een laatste workshop waarbij ze zelf een thema kiezen. Afsluiten gebeurt natuurlijk met een culturele avond waarbij iedereen zijn streek kan voorstellen met dans, hapjes enz.

Dag 2: Participatieve ProjectenBeurs

Doel:

• Mensen worden zich bewust van de uitdagingen in Peru, maar meer nog van de creativiteit en goesting van de mensen om die uitdagingen het hoofd te bieden.


• Zichtbaarheid van de proyecten en hun organisaties


• Verspreiding van het Programa van Microprojecten en van de Belgische Onwikkelingssamenwerking

Hoe: Een beurs waar elk project een aantrekkelijke stand heeft en waar de MIPs ook workshops aanbieden aan de bezoekers.

Het klinkt allemaal heel schoon, maar zoals mijn tante zou zeggen: Das gene kak. 90 man op de been brengen vanuit alle windstreken van Lima. Het is echt vollen bak doorwerken en ik verlies eigenlijk vooral mijn tijd door achter de projecten te zitten om mij dingen door te sturen. Ze hebben de neiging om heeeeeeeeeeeeel laat te antwoorden, de helft van de vragen onbeantwoord te laten, naast de kwesie te antwoorden en ongelofelijk onbereikbaar te zijn. het lijkt soms alsof mensen veranderen hier vaker van gsm en emailadres dan van broek veranderen. Het contact vanuit lima is soms ech moeilijk.

Daarnaas is het ook niet eenvoudig om dingen te delegeren. Ik zou niet liever willen dan zoveel mogelijk uit handen te geven. Maar je verliest soms meer tijd met na te gaan als het nu wel of niet gebeurd is, dan dat je het zelf zo doen. Alles is op de laatse knip.

En ik weet: het evennement komt er en ik ben ervan overtuigd dat het een bijzondere belevenis wordt voor iedereen. Maar als ik denk aan alle `pikante details´die ik voorzien had, die kleine dingetjes die het net die extra touch geeft, maar die wegens gebrek aan tijd en geld er niet zullen komen, dan is het toch even slikken. Swat, de laatste tijd werk ik gemiddeld van 8 tot 8, volg ik ook nog eens 9 uur in de week cursus, hebben we met vrienden een fuif georganiseerd (da's ook weer een verhaal apart). Al dat over en weer gesjees probeer ik te compenseren met twee maal in de week een deugdoende siatsumassage. Na 8 maart, komt alles hopelijk weer wat tot rust en geniet ik van een welverdiende vakantie.

Heel speciaal aan mijn mama een gelukkige verjaardag!!!! Mama, ik probeerde je te bellen op de gsm, maar blijkbaar hebben jullie die niet bij? Geniet van de reis.

En nog enkele fotos....

Het schema waarop ik angstvallig merk, dat elke dag, een vakje dichter is naar het evennement.

Carnaval

Terwijl wij binnen vergaderen voor de fuif, slaan ook de fietsen, eenwielers en giraf (grooooooooooote eenwieler) een kletske.

De aardbeving van augustus. Na een half jaar is er nog niets veranderd aan de kerk in Chincha.

!!!!!!!!!!!!Salsa para siempre!!!!!!!!!!!!!

Ik weet dat ik echt wel niet zo goed bezig ben met mijn contacten, maar de zomer die ik intens met jullie zal beleven, lijkt me al zo dichtbij dat ik dat dan allemaal wel weer goedmaak.

Ik stuur jullie veel zonnige stralen

liefs

jullie Ruth

2008

De dag na kerstmis vertrokken we op reis
Met het plan om op de eerste de beste bus te stappen die een A en een 5 in zijn nummerplaat had, belandden we in Chiclayo. De bus had geen A en ook geen 5 maar het was de enigste bus waar het er niet vingerdik oplag dat het een omgevormde camion was. Veiligheid boven avontuur en dus de bus op.

Het werd een heerlijke vakantie

De hoogte- en laagtepunten : ik kan ze niet onderscheiden want meestal waren de laagtepunten zo lachwekkend, dat het weer hoogtepunten werden
· In het Brüning-museum hadden we een gids die in de voormiddag zijn verjaardag gevierd had en daar zo zat of iets zijn uitleg van. Hij was volledig onverstaanbaar en zwansde er maar op los. Een giller.
· Spelen in de rivier en de spiksplinternieuwe sandalen van Adan verliezen.
· In Tucumé had de gids dan weer een spraakgebrek (Adán beweert mentale achterstand) en hij we zijn er nog niet uit als hij nu effectief in zijn broek gedaan had of als hij aan een stuk door scheten liet.
· Oudejaar hebben we gevierd in de kliniek: bij het dansen een redelijk onzachte aanraking met een stuk glas. Véél bloed, véél pijn (ik blijf erbij dat de dokters de verdoving over het hoofd gezien hebben), en voor de eerste keer in mijn leven draadjes.
· De rest van de dagen (tot op vandaag) geen voet kunnen verzetten, rondhuppelend op één been, of op de rug van Adan, die maar aan iedereen bleef verkondigen hoe ongelofelijk zwaar ik was.
· Voor de rest de heerlijke kleine dingen: een frisse pint op het heetst van de dag, kamperen met veel muggen, spelen met de kinderen op de verschillende dorpspleinen, en vooral ongelofelijk veel onzin verkopen, dansen en blij zijn.

Kamperen in de rijstvelden.

Jongleren in de rivier

De piramides van Túcume

De plaatse van Chiclayo: Elk instituut of bedrijf die zich wat belangrijk acht, tracht een boom te versieren (hahahaha) op de markt van Chiclayo. Een mengelmoes van totaal verschillende stijlen.

Balonnen vouwen op de markt.

Ze wou zo graag verkopen aan la Gringita.

Spelen met de kindjes in een dorpke.

Als je erop kan rijden, dan krijg je 100 sol...

Navidad

Kerstmis werd er een als geen ander.

Ik vierde samen met de familie van een vriend.

Geen rustige kerstliedjes maar heerlijk salsa in de living.

Geen gluewein, maar warme chocolade met kruidnagel (heel typisch hier)

Geen vroeg kerstfeest, maar pas een start om middernacht met het openen van de pakjes.

De laatste inkopen, zijn hier echt wel de laatste inkopen (om 22h liepen we nog rond te tjolen achter pakjes voor alle neefjes en nichtjes).

De chocolade fondue werd ongelofelijk goed onthaald. Hilarisch om s'nachts de papa te horen opstaan om in de frigo de overgebleven chocolade op te peuzelen.

Maar heb ook nog nooit zoveel mensen zien werken op kerstavond. Want de dag erna thuiskomen met geld is voor hen een noodzaak.

Hopelijk hebben jullie kerst ook mogen vieren, omringd door lieve mensen.

Canta

Na een lange intense week Ayacucho en een al even lange busrit (zo voelt het toch aan) kom ik uitgeput aan in Lima. uitgeput? Nee, daar is geen tijd voor. Ik sta nog maar net in de douche of een taxi staat me al op te wachten. Deze keer gaat de reis naar San José, een dorpje op een paar uur van Lima. Het project werkt aan de restauratie van een archeologische site, net buiten het dorpje.

Daarnaast zet het project zich in om de plaatselijke gewoontes (de dansen, de kleren, de tradities) niet te verliezen. De jongeren van de dorpjes in het binnenland, richten vaak hun blik op het metropolische Lima. Ze voelen zich beschaamd om hun afkomst en gedragen zich zo veel mogelijk als iemand uit Lima. Het idee is dat (vooral) nationale toeristen de site kunnen bezoeken, maar het eerste doel, blijft om vooral de mensen uit de eigen streek te sensibiliseren over het rijke kapitaal aan cultuur die ze hebben.

Het bezoek had verschillende redenen.

1. Het archeologische werk op de site zou afgerond worden

2. Op 20 december viert de gemeenschap de traditie van 'limpieza seca'. Een feest waarbij de hele gemeenschap samenkomt en een ritueel opvoert om te maken dat er in het komende jaar veel water zal zijn.

3. De laatste overlevende 'maestro' in muziek is ziek en zal niet lang meer leven. Hij spaarde al zijn krachten op om een laatste keer te spelen en die muziek op te nemen zodat ze niet verloren zou gaan.

Zoals jullie je wel kunnen voorstellen, was het weer eens een ervaring om op mijn blote knieën te danken dat ik dit hier allemaal mag meemaken in Peru.

Eerst wordt er met de hele gemeenschap het kanaal waarmee het water van de rivier naar de waterreservoir gebracht wordt schoongemaakt.

Daarna wordt samen gegeten. Iedereen brengt zijn eigen eten mee en elk brengt zijn eigen kruik met Chicha (een zelfgemaakte drank op basis van mais) mee. De kruiken worden constant doorgegeven. Na het eten worden alle kruiken verzameld en de namen van de mensen worden een voor een afgeroepen. Die komt dan tussen alle kruiken zijn/haar eigen kruik terughalen.

Dan begint het eigenlijke ritueel. Elk jaar wordt iemand uitgekozen die de rol vervult van Zorro (nee, niet die met zijn maskerke). Vroeger werd die persoon in vosse-vacht gehuld, maar van die traditie, blijft enkel de hoed met struiken en de staart over. De gemeenschap wacht beneden aan het waterreservoir op de komst van de Zorro. Het idee is, dat die helemaal van boven komt gelopen, in het kanaal en dat hij rapper loopt dan het water. Bij aankomst wordt hij luidkeels toegejuicht en verwelkomd door het dorp.

De bewoners vormen dan een lange rij en één voor één gaan ze op hun knieën zitten en geven ze een kopstoot aan de Zorro waarbij ze vragen: "Zal er veel water zijn dit jaar" "Ja, er zal veel water zijn dit jaar". Hoe harder de kopstoot, hoe meer water er op je akkers zal zijn. Och arme, diegene die al die kopstoten opvangt.
Daarnaast gaan alle mannen in een kring zitten en wordt een heerlijke maaltijd geserveerd die samengedeeld wordt.

Die avond ben ik samen met nog een paar andere, naar de ruines gegaan om daar de nacht door te brengen. We worden verwelkomd door la Señora die al die maanden bij de ruines woont om de archeologen te verwennen.

De volgende dag bezoeken we de ruines, om daarna snel af te dalen om 'het laatste concert van een meester' bij te wonen.

'El maestro' en zijn vrouw. Het stemmen van de viool.

Die avond ben ik stikkapot maar terzelfdertijd zo vol energie weer in Lima aangekomen. En hoewel mijn vakantie toen begon, met oh zo veel zin om alweer in het werk te vliegen