Lieve vrienden
Eindelijk een naschokkende mail.
Bedankt voor de lieve, ongeruste mailtjes, maar hier is alles ok.
De dag van de aardbeving vertrok ik naar Cusco, weg van Lima en alle bijhorende technologische snufjes. Ik ben pas terug in internetland en stort me op jullie mailtjes.
De aardbeving was zoiets als… een pretparkattractie, al was de pret er gauw bij het zien van de verwoestende beelden van Ica-Chincha.
De schade en ‘el castillo’ is beperkt gebleven tot een paar scheuren in het huis van grond tot plafond, ook wat scheuren in mijn kamer en iedereen die zijn benen nog lang voelde natrillen.
Mensen in paniek, geen telefoonverbinding, lichten die uitvielen, het meisje van de winkel die de hele wijnvoorraad over haar kreeg, en de electriciteitspalen wel buikdanseressen lijken, je gedurende twee minuten je moeten concentreren om je evenwicht niet te verliezen, en alles die van gelatine leek. Dit was de aardbeving voor mij in een notendop.
Maar niet voor iedereen: schokkende beelden van hele families, hele dorpen onder het puin, gsm’s die te horen zijn van onder de aarde, mensen die alles verloren hebben,… Overal in Peru worden acties opgezet: water, eten, kleren, dekens, … alles is welkom.
De balans meer dan 500 doden, bijna 2000 gewonden en een dikke 16000 verwoeste woningen.
Ik hoop er sterk op, ons programma van microprojecten te kunnen openstellen voor deze zwaar getroffen regio's.
Maar zal dit nog iets voor mij zijn of niet?
15 oktober, de datum die op mijn vliegtuigticket gedrukt staat, komt altijd maar dichterbij en ik ben er nog altijd niet uit wat ik nu ga doen. De ene keer staat mijn besluit vast om te blijven, een andere keer, ben ik ervan overtuigd dat het tijd is andere horizonten af te speuren. 'We zien wel', blijft altijd het antwoord, maar de tijd begint een beetje te dringen.
Weet dat ik aan jullie denk.
liefs
Ruth
