Een bezoek aan een van mijn microprojecten.
Niet zomaar een bezoek en niet zomaar een van mijn microprojecten.
Ik voel me betoverd door de natuur, de mensen, de magie die daar hangt.
Maandagavond vertrek ik samen met Kike voor een 36uren rit in bussen, combi’s en taxi’s. De laatste uren op de hobbelige wegen zijn het zwaarste. Slapen komt door het vele schudden niet in huis, en de stilte die er plots hangt verraadt de angst overvallen te worden. Na tien uur rijden komen we eindelijk aan in Santa Maria de Nieva. De laatste plaats die bereikbaar is met de wagen. Even de benen strekken en dan de ‘peke peke’ in. Half slapend, maar volop genietend. Ik gedachten zit mama naast me en zegt: “Zie je hier nu ne keer zitten, 25 jaar en in een peke peke op de Marañón. » Ik besef meer dan ooit, welke kansen ik hier krijg.
Eens we aanmeren nog 20 minuutjes stappen en dan bereiken we eindelijk ons doel ‘Ciro Alegría’, de gemeenschap waar José al jaren probeert om de Awahun-cultuur niet te verliezen.
Peru is gekenmerkt door zijn ongelofelijke verscheidenheid, zowel op gebied van keuken, fauna, flora en culturen. In plaats van trots, word je vaker geconfronteerd met schaamte. Mensen die Quechua, Awahún, Aymara,… als moedertaal hebben, proberen dit vaak te verbergen. Ze voelen zich beschaamd af te stammen van een ‘minderwaardig’ of ‘primitief’ volk zoals ze vaak door mensen uit de hoofdstad bestempeld worden. En zo gaan culturen verloren, ze vergeten hun taal, hun tradities, hun mythes.
Jose Ayui Yampis vecht al 27 jaar om dit niet te laten gebeuren.
Dit jaar ondersteunen we zijn Cultureel Centrum ‘Nampag’ die de Awahun-kinderen inwijdt in de kunsten en vaardigheden. Ze krijgen er les in dans, aardewerk, zang, houtbewerking,...
Het project bestaat uit verschillende luiken, waarvan het belangrijkste de constructie van een herberg is. (inter)nationale toeristen kunnen er verblijven om mee te leven en genieten met de Awahun. De inkomsten van de herberg worden gebruikt om de leerkrachten van het centrum te betalen.
Iedereen was tevreden over de vorderingen en dus werd besloten om het huis in te wijden met een feest. Ik werd prompt gedoopt tot 'meter' wat inhield dat ik een varken moest kopen omdat iedereen zou kunnen eten. Het dagelijkse menu is hier maniok en bananen, en vlees is voor hen een festijn.
Een dag ervoor gaan we bananen voor 100 man halen op de 'chacras'.
Met de machete banen we ons een weg door de jungle. Snikheet is het. We stoppen even om suikerriet te eten of een papaya te plukken. Ik eet er ook mijn eerste 'Suri' een soort rups die veel vitaminen en die van de tussen de bananblaren geplukt werd. Beetje raar om zo'n levend beesje op te peuzelen, maar best wel ok.
Het feest was echt niet te doen. De mensen waren zo blij, zo dankbaar, veel gedansd (daar heb ik geen foto's van want ik was natuurlijk zelf de hele tijd aan het dansen) en gelachen met de Gringa in haar Awahunkledij. De plaatselijke 'likeur' is Masote. Hoe die gemaakt wordt, vertel ik wel eens in België. Het feest duurde tot in de vroege uurtjes, maar tegen dat het donker werd, waren we al behoorlijk uitgeput en zochten we al snel ons bedje op. Heerlijk om daar in de nacht te liggen luisteren naar het gezang van onze vrienden, de krekels, wind door de bomen.
Het was een geschifte week en ik ben van plan om daar terug te keren en om nog zoveel meer te ontdekken van hun cultuur. Op zo'n momenten kan ik echt zo blij zijn met mijn job, die het me mogelijk maakt deze bijzondere mensen te ondersteunen.
en voor wie het uitgehouden heeft om te lezen tot op het einde, nog een nieuwtje... na het weekend ga ik naar een plaats waar ook veel bijzondere mensen leven...
JJJAAAAAAA, ik kom naar België
tot straks
kus (straks echt)
Ruth
Voor wie meer info wil over het project www.nampag.blogspot.com
