Maandag, de hele dag op kantoor doorgebracht om de nodige contacten te leggen voor de 14 bezoeken die ik wil afleggen. Beetje ontgoocheld sluit ik mijn werkdag af: emailadressen kloppen niet, telefoons niet bereikbaar. Ik zou het onderhand al wat moeten gewoon zijn, maar toch vind ik het jammer dat ik op het einde van de dag, slechts één afspraak in mijn agenda kan noteren…
S’avonds zitten we nog wat gezellig in de living als plots de bel gaat. “T’is voor jou”. Hoezo voor mij???? Ik heb niemand verteld waar ik logeer. Staat daar dus drie man op zoek naar mij. “Ah Seňorita Ruth, eindelijk hebben we je gevonden!” Blijkt dus dat mijn mail toch toegekomen was en dan hadden ze er niet beter op gevonden dan mij te gaan zoeken. De BTC gebeld, maar die wisten niet waar ik was, de hotels beginnen afbellen op zoek naar La Gringa. Ook zonder resultaat en dus dachten ze: als we nu eens bij alle Belgen langs gaan in Ayacucho, dan zal er toch wel ene zijn die weet waar die meid is. Zodoende stonden die mensen dus voor de deur. Ik blij verrast, want een afspraak bij. Na een uur: opnieuw de bel en inderdaad, weer voor ons Ruth. Hadden die mannen er niet beter op gevonden om een ander project op te bellen om te zeggen waar ik verbleef. Zo bleek mijn werkdag toch productiever dan verwacht.
