En die reis blijft maar duren

Woensdag
Katya en Hilda, twee vrouwen nemen me mee op schok voor een lange dag (van vijf s’morgens tot negen s’avonds). Hun project: inzet voor vrouwen: juridische hulp bij familial geweld, vormingen over seksualiteit, gezondheid, mensenrechten,. Fijne mensen, geschifte natuur dus de rit van bijna 4 uur naar ons eerste project was dragelijk. Daar een niet te doene ontdekking gedaan: DE VAGINALE PIL; Ja inderdaad meiden, weg met de condoms, of de coîtus interuptus, vanaf nu dus de vaginale pil. Een pil die je in je mietje steekt, tien minuten wachten (aftellen maar) en gogogo. De pil lost zich op, iets aspro- achtig ??????? Voor een BRUISEND sexleven dus.Swat, ik bleef maar terugkomen op die vaginale pil, dat ze me er maar een aantal meegegeven hebben. Wel maar goed tot 2005, dus ik heb niet direct de neiging ze nog te gebruiken. Wie weet lost alles wel mee op.

Toevallig was er ook net een defilé waarbij mensen uit de hele provincie van Ayacucho gekomen waren in hun traditionele kledij. Joehoe, tussen de massa verdwijnen en maar kiekjes trekken. Niet dus, het wordt de eretribune, naast de burgemeester. Grrrrr die bureaucratie vind ik soms echt wel lastig, maar ik kijk altijd reikhalzend uit, naar het moment dat mijn naam afgeroepen wordt, want dat klinkt meestal als La Seňorita Ruth Banmqgnjvnmuntubmubmgmh. Heel grappig.

Na een uur defilé dring ik aan om verder te rijden, want het volgend project ligt weer twee uur verder. In de gemeenschap van Cusibamba word ik hartelijk ontvangen (de dorpsklok wordt geluid en zo komt iedereen af). Die boeren willen graag een dak voor hun koeien. Daar zit je dan dus op die sjiekste stoel die ze hebben in het hele dorp en zitten al die boeren voor je en een voor een vertellen ze over hoe graag ze hun een dak voor hun koe willen. Dan gaat een boer dus recht staan en groet alle ‘belangrijke’ mensen. Muy buenas tardes Seňorita den dienen van die organisatie, seňor zus, alcalde zo. Soms lijkt het een ‘ik ga op reis en ik neem mee- spelletje’.

Na het bezoek aan de boeren, weer anderhalf uur verder voor het laatste project. We worden getrakteerd op een prachtige zonsondergang en komen daar drie uur later dan voorzien toe. Maar we zijn in Peru, dus gene paniek. Het is intussen donker, die mannen tonen trots hun destileeraparaat voor organische munt, dat ze met de steun van de Belgische ontwikkelingssamenwerking gekocht hebben, als het plots den elektriek het begeeft en we daar dus staan. Ergens in een schuur te lande. Al struikelend bereiken we de auto, waar we in het licht van de autolampen de conversatie verderzetten.

En dan nog helemaal terug naar Ayacucho. Volledig uitgeput, maar een geschifte dag: prachtige natuur, enthousiaste mensen die vooruit willen,

Donderdag ben ik helemaal ziek en uitgeput van de dag ervoor en stuik ik in mijn bed met amandels als tennisballen.

Nog steeds op reis

Dinsdag mijn eerste project gaan bezoeken, loop ik daar rond in die organisatie, zie ik daar plotseling een madam zitten die verdacht veel leek op die madam van in de living van de dag ervoor. Inderdaad Katya was me nog maar eens gevolgd, om zeker te zijn van de afspraak van woensdag.

Wie ontdekt wat me zo verwonderde?

reisje naar Ayacucho 2

Maandag, de hele dag op kantoor doorgebracht om de nodige contacten te leggen voor de 14 bezoeken die ik wil afleggen. Beetje ontgoocheld sluit ik mijn werkdag af: emailadressen kloppen niet, telefoons niet bereikbaar. Ik zou het onderhand al wat moeten gewoon zijn, maar toch vind ik het jammer dat ik op het einde van de dag, slechts één afspraak in mijn agenda kan noteren…

S’avonds zitten we nog wat gezellig in de living als plots de bel gaat. “T’is voor jou”. Hoezo voor mij???? Ik heb niemand verteld waar ik logeer. Staat daar dus drie man op zoek naar mij. “Ah Seňorita Ruth, eindelijk hebben we je gevonden!” Blijkt dus dat mijn mail toch toegekomen was en dan hadden ze er niet beter op gevonden dan mij te gaan zoeken. De BTC gebeld, maar die wisten niet waar ik was, de hotels beginnen afbellen op zoek naar La Gringa. Ook zonder resultaat en dus dachten ze: als we nu eens bij alle Belgen langs gaan in Ayacucho, dan zal er toch wel ene zijn die weet waar die meid is. Zodoende stonden die mensen dus voor de deur. Ik blij verrast, want een afspraak bij. Na een uur: opnieuw de bel en inderdaad, weer voor ons Ruth. Hadden die mannen er niet beter op gevonden om een ander project op te bellen om te zeggen waar ik verbleef. Zo bleek mijn werkdag toch productiever dan verwacht.

reisje naar Ayacucho

Twee maand geen nieuws, dus dat maak ik goed met een nieuw webstekske en ne kluts nieuws.

De nieuwe microprojecten (mijn kindjes) staan voor de deur en daarmee ook de terreinbezoeken. Na een eerste selectie worden de microprojecten bezocht om te kijken als ze net zo geweldig zijn als op papier.

Zaterdagavond zakte ik af naar Ayacucho om daar de lopende projecten van 2006 en de gepreselecteerde ( ?) projecten van 2007 te bezoeken.

Een rotnacht in de bus, 9 uur draaien en keren in de bergen voor ik aankom. Ik word mee op sleeptouw genomen door Anneleen en Geof die hun living ter beschikking stellen als slaap- werk en EHBOruimte. We gaan taart (speciaal voor de gelegenheid met rode gelatine!) eten, want Cindy heeft voor de eerste keer een bloedpoep. Tjah, ieder zijn gewoontes zeker. Op de terugweg naar huis worden we bevangen door een serieuze stortbui, die de straten blank zet en een hilarisch tafereel met een wagen die er niet meer uitkan.

Bel me, schrijf me,

Mijn kasteel

Hostal Domeyer

Jr. Domeyer 269

Barranco (Lima)

Perú

T: 51 1 2471413

Mijn werk

Cooperación Técnica Belga

Vasco nunez (met zo'n krulleke op de tweede n) de Balboa 586

Miraflores, Lima 18

Perú

T 51 1 447 30 02

F 51 444 57 11

Jipie jee Jipie jee Jipie

Jipie jee Jipie jee Jipie Jipie Jipie Jee
Crisis bij het Vlaams Behang,
Bush bezig aan zijn afgang,
de groenen die aandraven met een ecologisch new deal plang
hier vogeltjesgezang
En zelfs wat controle op mijn stoelgang

Graag wil ik jullie voorstellen aan mijn nieuwste maatje ‘Bianca Barranca’, een echte moordgriet.Wat de taxis blijkbaar niet snappen is dat als je aan het fietsen bent, je meestal niet op zoek bent naar een taxi om in te kruipen. Ze blijven maar tuuten en wenken.


Soms voel ik me echt een soort exotische vrucht, zo een die alleen maar in verre landen bloeit, die je nog nooit geproeft hebt, maar de idée alleen al doet je watertanden. Het vervelendste is dat watertanden hier blijkbaar gepaard gaat met fluit fluit, kreun kreun, tuut tuut, hijg hijg, Ay Caramba! Que Linda ! Que guapa! Que mamasita! Bonasa ! Oh Díos mío ! ough ! que creatura más bonita del mundo ! que angel ! Voor de rest ziijn ook het ongemerkt (of zonder schaamte) nemen van foto’s via de gsm, me proberen kussen heel populair.

Aangezien plan A: vriendelijk zijn en plan B: negeren en plan C: me niet meer wassen niet de minste invloed blijken te hebben, ga ik over naar plan D: Ik ga T-shirts drukken met het opschrift op de vragen waar je waar elke dag een paar keer tot vervelens toe op moet antwoorden. Van waar ben je? Houd je van Peru? Houd je van Ceviche (het nationaal gerecht) ? Ken je Cusco en Machu Pichu (= dé toeristische trekpleister) ? Om mezelf niet al teveel te irriteren probeer ik creatief te zijn in mijn antwoorden en ben ik afhankelijk van de mood afkomstig van Cajamarca (een stad in peru), China, Venus of een zelf uitgevonden land. Afhankelijk van hun antwoord daarop maak ik dat ik wegben of babbel ik verder.


De T-shirts zijn bij mij te bestellen, in het overbekende slaapzak-model om alle vrouwelijke vormen te verbergen ! Echt waar, dit is een gat in de markt! Een van mijn huisgenoten (een blonde) had speciaal voor ze naar Peru kwam haar haar zwart laten verven. Kan je nagaan!
Ik kom er echt puitonnozel van, op café zijnt gelink vliegen op ne stront en laatste is er nog enen betrapt die snachts op mijn raam geklommen was om naar me te kunnen kijken. Brrrrrrrrrrrrrrrrr
Gelukkig zijn ze niet allemaal zo, maar ik snak af en toe wel naar Boris, Rik Jos en mijn andere gewone maatjes

Voor de rest is mijn job super wijs aan het worden ! Mijn ideeën worden met open armen aanvaard en ik mag mijn ding doen! Wat de kerstperiode betreft maak ik me er gemakkelijk vanaf door te verwijzen naar de reisverslagen van Anneleen (http://www.anneleenvermeulen.waarbenjij.nu/) , Schampie (schampiemanu.waarbenjij.nu) en Belle (belledesmet.waarbenjij.nu).



Voor ik jullie laat wil ik een warme oproep doen om deel te nemen aan een actie tegen de klimaatsverandering. zie Lichten uit
Ha ja en de vlieger nemen naar Lima, hoe milieuvriendelijk is dat dan ?
Shit, schaamrood, euh, inderdaad, helemaal niet milieuvriendelijk!
Een heen en terug vlucht naar het populaire Barcelona zorgt per persoon voor een CO2 uitstoot van 230 kilogram. Voor een reisje naar Lima, kom je al aan 2390 kilogram per persoon.
Slik, niet zo goed dus en en wees gerust, ik zit daar serieus mee in mijn maag.
Maar verdorie, ontwikkelingssamenwerking vanachter den bureau in Belgie lijkt me ook niet zo ideaal. ‘Tu ne peux pas faire un omelet sans casser des oeufs’ zegt mijne coach altijd.
Gelukkig zijn er alternatieven die mijn ecologische voetafdruk beperken. Let op, beter vermijden dan genezen. ik zet hier niemand aan om de vlieger te nemen he, maar als het dan toch moet, kan je wel je vliegtuigreis compenseren.

Organisaties als greenseat (http://www.greenseat.com/) en Treesfortravel (http://www.treesfortravel.nl/) bereken je CO2uitstoot en hoeveel bomen een jaar moeten groeien om die CO2-uitstoot te compenseren. Bvb voor mijn vlucht moeten 121 bomen een jaar groeien. Moet je echt eens checken!!!!!!!!!!
Voila, ben ermee weg en stuur het vlug door anders is gedichtendag al over bij jullie

Alle alle liefs

Ruth


Ps misschien nog iets om naar uit te kijken: op 7 februari komt ‘Our daily bread’ uit: de prent biedt een confronterende kijk op de productie van voedsel in Europa.
Ps 2Maaike en john, Frank an lisa, Sylvia, Paul, Sara, Fanky, Gunther en katrien, Nonkel Eric, NOnkel henk, Daan, Luc en tante vera, Joke, Verhoevie, Stijn : merci voor de kerstwensen
Ps 3: ik sta massa’s achter in het beantwoorden van persoonlijke mails. Ik doe echt mijn best

Wadoesedaarnuieingenlijk?

De 39° koorts, het constant koud/warm, de barstende koppijn en het constant heen en weer geloop tussen bed en wc hebben dan toch als voordeel dat ik na bijna een maand in Peru, de tijd vind om me in mijn bed terug te trekken met Dell-phine, om jullie wat meer te vertellen over mijn job.

Ik ben, houd je vast, verantwoordelijke voor de Beurzen en Microprojecten voor de vertegenwoordiging van de Belgische Technische Cooperatie (BTC) in Lima.De BTC voert het beleid van het Ministerie Voor Ontwikkelingssamenwerking uit.Met andere woorden ik werk voor Ontwikkelingssamenwerking van de Belgische overheid in Peru.
Oef, al een boterham en ik ben nog niets eens begonnen met uitleggen.

Microprojecten
De BTC ondersteunt kleine projecten van de locale bevolking. Mensen/organisaties dienen een voorstel in over educatie, milieu, mensenrechten, mensen met een handicap, emanicipatie van de vrouw, theater, fair trade, …
Mijn job bestaat erin om de projecten mee te selecteren en die op te volgen. Dit vraagt veel bureauwerk (financieel beheer, coördinatie met Brussel, massa’s mails,…) waardoor de ondersteuning die tot nu toe werd geboden bijna uitsluitend financieel was. Ik ben net aangenomen om ook een stuk inhoudelijker te kunnen werken. Machtig!

Beurzen.
Idem ditto: we steunen ook Peruanen die een studie (master na master), een doctoraat, een stage of een andere vorming willen volgen. Uit alle aanvragen selecteren wij wat meest kan bijdragen tot de ontwikkeling van het land, de mensen die meest gedreven zijn zich in te zetten voor hun volk, de mensen die zelf de middelen hebben om die studies te betalen.
De vormingen gaan door in Peru, de buurlanden of in België. Ik bereid die gasten voor, volg hen op en zorg ervoor dat ze op tijd en stond hun centjes krijgen.

Toch allemaal wel meer bureauwerk dan goed voor me is, maar het concept is echt machtig en als ik de mensen achter de cijfers zie, vind ik het niet erg om 9 u op kantoor te verslijten. Het kunnen ondersteunen van echt fijne projecten waar ik in geloof. Geschift toch. En hen mogen bezoeken, mijn kritische blik bovenhalen en zo op plaatsen komen, waar bijna geen toerist ooit geweest is, ..Woehoe!!!!!!!!!!!!!!!! Het leren werken met Excell, het efkes verantwoordelijk zijn voor 400000euro (slik ik krijg er nog de kriebels van als ik het hier zo schrijf), het samenwerken met de Belgische Ambassade, het reilen en zeilen van de Belgische Ontwikkelingssamenwerking van zo dichtbij mogen meemaken, ook die dingen vind ik boeiend!

Het eind van mijn opdracht lijkt nog lang niet in zicht, want er wordt hier heel vlotjes gepraat over ‘volgend jaar in December zal jij dan moeten…’ dit terwijl mijn contract maar loopt tot half oktober. Te vroeg om hier al over te denken/dromen. Laat me maar de uitdaging van elke dag aangaan, das voor de moment al meer dan genoeg.

Geniet van de feestdagen. Hoewel Kerst ook hier voor de deurstaat, kan het er bij mij nog altijd niet goed in, dat die gepaard gaat met zon en blote voeten.Mijn kerstdagen breng ik door met Schampie en Belle buiten Lima, beetje natuur en rust zal me deugd doen.
En oh ja, om het nog snel even over iets anders te hebben… ik woon in een soort homobordeel, maar later meer hierover.

Alle liefs

Merci voor de lieve mailkes, skypkes. Ik vind niet altijd de tijd hierop persoonlijk te antwoorden, maar ik doe mij best.
Liefs
ruth

Ps merci aan allen die me op de hoogte hielden van het albezonse nieuws. Ik blijf mee duimen
Ps Met speciale dank aan Gunth en Katrien. Wally, mijn twaletvriend maakt de vele bezoekjes een stuk aangenamer.

Denk aan

Denk aan een brede laan met fel gekleurde huizen. Denk er bomen en felle bloemen bij in hun volle bloei. Vergeet de vogels, maar ook de toeterende micros (lees felgekleurde busjes), taxis en andere vierwielers niet. Glimlach terug naar het oudje die je zo vriendelijk toeknikt. Haal diep adem en ruik de zee...
Welkom in mijn straat.

In Barranco
Barranco dat vlak aan de zee ligt.
Barranco met zijn knusse eettentjes en gezelig nachtleven.
Barranco mijn nieuwe romantische en vrolijke wijk

In Lima
Lima waar een derde van de 24 miljoen inwoners woont.
Lima waar het nooit kouder wordt dan 15°
Lima waar de Garúa, de mist uit zee, de zon blokkeert en een deken van fijne grijze legt over al de gebouwen.
Lima waar ’s nachts geen enkele ster te zien is.

In Peru
Peru waar zebradpaden louter versiering zijn.
Peru waar ik het komende jaar Peruanen zal steunen om te kunnen studeren en andere om hun droomproject waar te maken.

Mijn eerste keer boodschappen.
Donderdagavond, me net geïnstalleerd in mijn nieuwe casita en op weg naar de plaatselijke supermarket om wat basisinkopen te doen. Ik ben volledig platzak als ik aan een automaat wil pinnen. Geen roste frank/Nueva Sol heb ik op zak. Het straatjongetje dat hoopvol mijn kant uitkomt, kan ik dan ook niets bieden. Ik beloof hem bij het inkopen aan hem te denken. Ik koop brood, rijst, melk,… en een pakje koekjes voor de jongen. Christopher wacht me op aan de uitgang en samen wandelen we door Barranco, de bohemiawijk van Lima. Als ik bijna ‘thuis’ ben, open ik mijn rugzak en geef hem de koekjes. Ik voelde me zo beschaamd dat ik dan ook maar mijn melk gaf. En toen mijn brood en toen… tot ik met maar een halfvolle rugzak meer en hij met zijn armen vol stond. Thuis ben ik dan maar zonder avondeten (want ik had niets iets bruikbaars over) in bed gekropen en heb gedroomd hoe de volgende morgen wel 20 christopherkes aan mijn deur stonden.
Zelfs na het zien van al die armoede en het besef dat mijn aalmoes de situatie echt niet beter maakt, breekt het mijn hart. En daar ben ik ook ergens blij om. De dag dat het me niet meer raakt, zoek ik ander werk. Ik troost me met de gedachte dat ik hier ben om op een constructieve manier bij te dragen aan die andere wereld.
Lieve mensen,
Ik denk aan jullie en hoop dat alles goed gaat.
Alle liefs
Ruth

geperst bericht

Vrijwillige dienst bij de ontwikkelingssamenwerking (VDOS)

De eerste 29 jongeren staan klaar om uit te vliegen
De eerste vrijwilligers van de door minister De Decker opgerichte VDOS zijn zojuist geselecteerd door BTC, het Belgisch agentschap voor ontwikkelingssamenwerking. Zij maken zich klaar om met ingang van november deel te nemen aan een project voor gouvernementele samenwerking. Van de 405 ontvankelijke kandidaten zijn er 136 geselecteerd door middel van een eerste schriftelijke test uitgevoerd door Selor, waarvan er vervolgens 55 zijn overgebleven na de mondelinge toets.
Overeenkomstig de vraag van de partnerlanden van België zijn al meteen 29 kandidaten op een post aangewezen. Zij staan nu klaar voor vertrek. Onder hen bevinden zich evenveel vrouwen als mannen waarvan een kleine meerderheid Franstalig is. De eerste groep vrijwilligers start deze week met een opleiding van 2 weken waardoor zij goed voorbereid naar hun eindbestemming kunnen vertrekken (het gaat om 11 van de 18 partnerlanden van België: Zuid-Afrika, Ecuador, Mali, Niger, Peru, DR Congo, Rwanda, Senegal, Tanzania, Oeganda en Vietnam). Dankzij deze training zullen de jongeren bovendien hun uiteenlopende kennis kunnen uitwisselen,aangezien hun opleidingen variëren van licentiaat in communicatie, in politieke wetenschappen, in pedagogie of zelfs in Afrikaanse talen en culturen tot bio-ingenieur, doctor in de geneeskunde of industrieel ingenieur. De vrijwilligers die rechtstreeks in een samenwerkingsproject worden opgenomen waar zij zeer gevarieerde functies zullen uitoefenen zoals coproductieleider, webdesigner, sociocultureel animator of dierenarts, zullen worden begeleid door een technisch assistent en een regionaal coördinator van BTC. Gedurende hun volledige verblijf en terugkeer zullen zij door middel van hun briefwisseling en regelmatige getuigenissen bijdragen aan de voorlichting van de Belgische bevolking.
De Vrijwillige Dienst die in december 2005 werd opgericht om te voldoen aan een steeds grotere vraag van jongeren om zich toe te leggen op de ontwikkelingssamenwerking, stelt gediplomeerde jongeren in staat hun vaardigheden ten dienste te stellen van de landen van het Zuiden, waarbij zij gedurende hun verblijf voortdurend worden geschoold en begeleid. Op die manier kunnen zij een eerste beroepservaring opdoen, terwijl zij op termijn bijdragen tot een nieuwe generatie coöperanten. Jaarlijks zullen er honderd posten tot hun beschikking worden gesteld voor een minimale duur van één jaar die één of uiterlijk tweemaal kan worden verlengd.

Interesse in dit programma? Alle info is te vinden op www.btcctb.org

¡Hola!

¡Hola!
In november vertrek ik voor (minstens) een jaartje naar Lima in Perú. Ik ga er werken met microprojecten. Via dit plekske wil ik jullie wat op de hoogte houden.
liefs
Ruth

Hola
Desde noviembre viveré en Lima! Trabajaré en un proyecto de microproyectos. Espero informaros un poco de mis aventuras en este sitio.
Beso
Ruth

Bonjour
En novembre je pars pour un ans à Lima, Peru. Je vais travailler dans un projet de microprojets. J' espère de vous mettre au courant de mes aventures ici.
Ruth