2007 loopt stilaan op zijn einde. De Sint is helemaal tot in Peru gekomen en ook hier veroveren de kerstbomen en kerstmannen (och arme die mannen in hun dik pak met dit heerlijk zomerweertje) de stad.
Voor de rest heel boeiende tijden hier. Vorige week is er iemand uit Brussel geweest voor een evaluatie van het programma die ik uitvoer. De bedoeling is een evaluatie op internationaal vlak (het Programma voor Micro Projecten - MIP bestaat in de 18 partnerlanden van België). Peru, Congo en Algerije zijn gekozen voor een evaluatie op het terrein. Schijnt dat Peru gekozen is omdat we hier de meest dynamische zouden zijn. Groot respect voor mijn coach/collega/vervangmama Veronique die dit programma al jaren met hart en ziel uitvoert. Doet me nog maar eens beseffen hoeveel chance ik heb, om haar als mijn coach te hebben, die mijn dolle ideeën alleen maar toejuicht.
Het bezoek van Bruno was echt de moeite waard. Ik kreeg de kans om een aantal MIPs te bezoeken van de voorbije jaren. We gingen onder andere op bezoek in een vrouwen-gevangenis die enkele jaren geleden uitgerust werd met een lokaal voor 'stimulatie van het kind'. Kindjes mogen tot hun drie jaar bij hun mama blijven. Daarna gaan ze bij familie wonen of worden ze in een opvangtehuis ondergebracht. Het bezoek was echt super interessant. De kans krijgen om met die vrouwen te babbelen, de sfeer te voelen die in zo’n gevangenis heerst, het plots Nederlands horen op de binnenkoer. Heel interessant is het kader met de gegevens van de gevangen (zie foto). Van de 1236 gevangen op dit moment, zitten er 920 voor drugshandel ! En zoals je kan zien zijn onze noorderburen goed vertegenwoordigd. En geen Belgen te vinden. Confronterend was het toen een Spaanse vrouw me aansprak om te vragen als ik alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft een foto van haar en haar kindje wou maken. Want ze had geen foto’s van haar zoontje om op te sturen naar haar familie in Spanje. Ik dus de camera in aanslag, en voor ik het goed en wel besefte, was ik omringd door al die vrouwen die hun kind voor de camera duwden. Ik kon natuurlijk niet weigeren en dus ben ik toch een tijdje zoet geweest, met alle kindjes en hun mama’s te fotograferen. We gaan de foto’s dubbel afmaken: een voor de mama’s om te houden en een voor op te sturen naar hun familie. Bovendien ga ik vragen als ik bij het afgeven van de foto’s een vriend/clown mag meenemen om wat show te geven. Het breekt even de routine van elke dag. Ik ben behoorlijk verschoten van de straffen. Op drugsmokkel staat al snel 15 jaar! Vele van die vrouwen gaan hun kinderen dus 12 jaar lang niet of nauwelijks zien. Confronterend ook hoe een vrouw me zei: “Toen ik nog vrij was, wist ik helemaal niet dat je tijd moet besteden aan je kind. Dat heb ik hier pas geleerd.” In de aula die met een MicroProject gemaakt is, wordt aan de mama’s geleerd hoe ze met hun kindjes moeten spelen, hoe ze hen kunnen stimuleren om te leren, te ontdekken. Ik hoop dat, eens ze terug vrij zijn, de ervaring daarvan bijblijft.
Andere bezoeken:
- een pastafabriekje waar jongeren met een visuele en audititeve handicap pasta maken. Heel lekkere pasta!
- Een online bibliotheek voor studenten met een visuele handicap waarbij de pc de woorden uitspreekt als je er met je muis overgaat. Zot zot zot
- Een theatergroep die naar afgelegen gemeenschappen gaat. Maffe bende!
- ...
Ik kreeg ook de kans om terug naar Tarapoto te gaan. Ay ay ay, daar ben ik weeral eens mijn hart verloren aan de mensen, aan de natuur. Het was intussen 5 maand geleden dat ik daar eerst was om de contracten te tekenen. Daar nu terug gaan en voelen hoe trots de mensen zijn om te tonen wat ze in de voorbije maanden bereikt hebben. Ach, ik word er zowaar emotioneel van.
Ben met mijn rugzak vol wijn, kaas, koekjes, mango’s, boeken, honing terug in Lima aangekomen. De mensen zijn er zo gastvrij! Naast al dat lekkers, heb ik weer zoveel energie mogen ervaren. Het feit om mensen te kunnen ondersteunen die zich willen inzetten voor hun persoonlijke ontwikkeling en die van hun gemeenschap en land, blijft ongelofelijke voldoening geven. Het doet me voelen, dat ik hier eigenlijk helemaal niet weg wil, dat ik hierin verder wil groeien.
Ook nog grappig, ik ben tot Huesped Ilustre verklaard van het dorpje Cacatachi. Huesped Ilustre is zoiets als Eregast. Man man, daar gaat dan een hele protocolaire bedoening aan vast. De burgemeester doet zijn woordje, en dan de verantwoordelijke van het project en dan komen Mister X en mister Y nog aan de beurt en dan komen er wat meisjes dansen (prutskes van 6 jaar die met een veel te grote BH, sexier dansen dan alle Belgen samen en ondertussen mee playbacken “en el sexo, en el sexo”. Daarna moet je natuurlijk zelf ook nog een woordje doen en dan drinken natuurlijk. Eens dat helemaal achter de rug is, kan je eindelijk beginnen aan de reden van je bezoek : het project bezoeken. Dat is zoooooo echt Peru.
Op andere plaatsen, gebeurt het iets minder formeel, word je bij elke stap die je zet begeleid door de plaatselijke band. Maar in het algemeen telt wel: zonder toost of enkele danspasjes is het bezoek toch niet compleet.
Swat, het was een superdrukke, maar intense en heerlijke week. Morgen vertrek ik voor een hele week naar Ayacucho en de week daarna geniet ik nog volop van een week vakantie!
Daarna vliegen we het nieuwe jaar in met twee weken Cajamarca, dan alles klaarstomen voor het event dat ik wil organiseren en dan is het al bijna tijd om huiswaarts te keren. Het zal er sneller zijn dan ik dacht.
Weet dat ik vaak aan jullie denk, dat jullie op die bijzondere, verwonderlijke momenten vaak in mijn gedachten aanwezig zijn!
Alle liefs
Jullie Ruth
En och ja, wordt het in België niet stilletjes aan tijd om te stoppen met zeveren. Als we niet eens kunnen delen met onze buur, hoe zouden we dan solidair kunnen zijn met een boer in het zuiden, niewaar?
