en de reis duurde maar voort

maar ik geen zin meer om te schrijven en jullie niet meer om te lezen, dus gewoon nog wat foto's

Liefs

Ruth

der komt precies geen einde aan

Het weekend breng ik heel rustig door, aan het bekomen van de intense week. De amadelen, blijven erg gezwollen en dus stelt onze buurman een rituele genezing voor. Ik stem enthousiast in, tot ik hoor dat hij met een mes ‘kerfjes’ gaat maken in mijn keel. Als ik het slagersmes zie dat hij bovenhaalt, moet ik toch even slikken (al is dit een pijnlijke aangelegenheid). Klein detail, Romelo is blind. Nog eens slik.

en nog steeds

Vrijdag
Vandaag kwomen ze mij al om 5 uur ophalen, want we moeten 4 uur rijden voor we het eerste project bereiken. Vischongo, Vicashuamán en Accomarca worden bezocht. Vooral Accomarca raakt me. Een gemeenschap die heel erg geraakt geweest is in de woelige tijden van het Lichtend Pad (jaren 80-90). Gruwelverhalen gehoord. En de terroristen en de militairen zijn weg, maar ik maak kennis met een gemeenschap die hier nog elke dag de gevolgen van dragen.

Voor we vertrekken worden we uitgenodigd om te eten. Dankbaar neem ik dat aan, maar nog dankbaarder ben ik als ik de kat onder tafel merk aan wie ik stiekem de stukjes koeiendarm kan toespelen. Op de teruweg nog even stoppen bij wat Inca ruïnes en geniet ik alweer een prachtzonsondergang.